Overkill - Ironbound

Overkill - Ironbound

2009 yılının son aylarında malum paylaşım sitelerine bomba etkisinde bir albüm düştü. Yılların fazlası ile eskittiği ve ek çok kişiye canlı performans harici hiç bir anlam ifade etmeyen Overkill tabir-i caizse taş gibi bir albüm ile geri dönmüştü. Thrash metal janrının yeni gruplar eşliğinde atağa geçmesine ve türün eski tüfeklerinin sağlam albümler ile geri dönmesine alışmıştık ama son herkes tarafında kabul edilen albümünü W.F.O. dile kolay 16 sene önce çıkaran (sakın Necroshine demeyin sabrımı denemeyin) Overkill'den kimse böylesine güçlü bir albüm beklemiyordu. Nitekim bahis konusu metal müzik olunca beklenmeyeni beklememiz gerektiğini en kaba ve sert bir dille Overkill yüzümüze vuruyor. Şikayetçi olduğumu sanmayın sakın zira Bobby "Blitz" Ellsworth ve tayfası ile konserlerde kısaca merhabalaşmak yetmiyordu, eski günleri anan uzun sohbetleri özlemişti bünyelerimiz. W.F.O. sonrası modernleşme adına önce ilk stoner rock, sonrasında hardcore ve son olarak metalcore elementlerinin müziğine yedirmeye çalışan; 1995 yılında Cannavino&Gant ikilisinin ayrılması ile ciddi şekilde kan kaybeden grup geçen yılların acısını çıkarmaya adeta and içimş durumdalar. Tek gitarında domine ettiği Bobby Gustafson'lu güzel günlerde D.D. Verni'nin ritm gitarist edası ile öne çıkan bass gitarına alışmıştık gerçi ama bu albümde bass gitar kullanımı ile Verni derse kaldığı yerden devam ediyor; Dave Linsk ve Derek Tailer ikilisi de mükemmel gitar melodileri ve son derece lezzetli gitar soloları ile albümü inanılmaz süslemişler. Grubun beşte üçünü anmışken bateride harikalar yaratan Ron Lipnicki ve alışılageldik eski okul thrash vokali ile özlemimizi dindiren Bobby Blitz'i anmamak tek kelime ile emeğe saygısızlık olur.

Ironbound'un bir güzel noktası hemen hemen tüm kritiklerde değinilen "safkan, delikanlı thrash" tavrı ile Overkill bu müziğin sokak müziği olduğunu ve sokaklardan geldiğini yüzümüze haykırıyor. Bunun yanında thrash metal klişeleri çete vokaller, breakdown riffler ve eski albümlere yerinde çakılan selamlar albümü tadından yenmez kılıyor. Uzun parça yazmak ve parça boyunca tansiyonu korumak artık zor iş derdik fakat Overkill bu düşüncemizi de ne mutlu ki yerle bir etti. Birbirinden başarılı 10 parçanın olduğu albümde kişisel favorilerin kemikkıran riffler ile dolu "Give a Little", ve ortasında giren akustik gitar pasajları ile bu müziği neden bu derece sevdiğimizi bir kez daha gösteren isim parçası "Ironbound".

Delifişek açılış parçası "The Green and Black", ikinci yarıda delişmen riffler ve çete vokaller ile dikkat çeken "The SRC" ve video klibi ile kulaklarımızın olduğu kadar gözlerimizin de pasını silen "Bring Me The Night" albümdeki diğer favorilerim...  Yazının başından beri grup üyelerinin performansına, bestelere methiyeler düzüp duruyorum ama buram buram eski okul thrash kokan bu albümğü dönemin ruhuna uygun ama yapay durmayan prodüksiyonu ile taçlandıran Peter Tagtgren'e de bir selam çakmamak insafsızlık olur.

Senenin en sağlam çalışmasının mimarlarını yaz sıcağında ülkemizde ağırlayacağız, o zamana dek sahne önü idmanlarına başlamak için Ironbound birebir, kaçırmayın!

Ironbound Parça Listesi

01. The Green And Black
02. Ironbound
03. Bring Me The Night
04. The Goal Is Your Soul
05. Give A Little
06. Endless War
07. The Head And Heart
08. In Vain
09. Killing For A Living
10. The SRC

RICHTER ÖLÇEĞİNE GÖRE...

Müzikalite9
Ruh9
Sunum9
Özgünlük9
Overkill geri döndü dostlar. Bobby ve DD 16 sene sonra kemik kırıyor resmen!
9

ŞİDDETİNDE!

Baran Şahin