Uzun bir aradan ve başarısız geçen yıllardan sonra Finlandiya'nın popüler isimlerinden Amorphis geçen sene kadrosunda yaptığı revizyonun ardından "Eclipse" ile dönüş yapmıştı. Malumunuz bu çalışma grubun hayran kitlesini ikiye böldü; bizde dahil olmak üzere (bknz. Rock Vault 2006 Playlisti ) pek çok kişi grubun gelişimi ve yeni müzikal yolunu takdir ederken , diğer cephe biraz da "House of Sleep" single'ının etkisiyle grubu Sentenced-vari müzik yapmakla suçlamıştı. Sonuç itibari ile grup özellikle yeni vokalist Tomi Joutsen ve klavyeci Santeri Kallio'nun olağanüstü performansları ile müzikseverleri mest ederken ciddi satış rakamlarına ulaştılar. Bir anlamda 90'lı yılların başındaki prestijini yakalayan grup daha "Eclipse" in dumanı tüterken "Silent Waters" ile karşımızda. Sound olarak "Eclipse" de yakaladıkları klavye ve vokal oyunlarına dayalı çok katmanlı tarzı devam ettirseler de açık söylemek gerekir ki "Silent Waters" "Eclipse" kadar başarılı ve ilk dinleyişte dinleyiciyi avucunun içine alacak niteliğe sahip bir albüm değil. Albümün açılış parçası "Weaving the Incantation" oldukça hoş klavye melodileri ile başlayıp Tomy Joutsen'in brutal vokalleri ile başlayıp daha sonra dinginleşiyor (nakarattaki koro desteğine dikkat) Hemen takipçi gelen "A Servant" ta melodik gitarları yine brutal vokaller süslemekte, parçanın ortasındaki gitar solosu yeni Amorphis soundu içinde beklenmedik bir süpriz; kısa ama etkileyici. Albümün isim parçası aynı zamanda ilk single olma özelliğini taşıyan "Silent Waters" bana ve pek çok kişiye "House of Sleep" i çağrıştırdı, ilk verse sonrası Tomy'nin vokal performansı ve sesini kontrolu olağanüstü başarısız iki başlangıç çalışmasının ardından "Silent Waters" ile ilk kez albümün içine girmeye başlıyorsunuz. (Başarısız giriş parçalarından bahsetmişken bir önceki albümde "Two Moons" gibi facia bir şarkıyla açılıyordu) "Towards and Against" alışılageldik soundda keyifli sayılabilecek bir çalışma; ritm gitarlarda thrash metal riffleri dikkat çekici.
"I of Crimson Blood" sanki "Eclipse" zamanında kopup gelmiş, bunun yanında Amorphis'in ilk dönemine göz kırpan ritm gitar örgüsüne sahip. Klavye bass gitar örgüsü ile açılan "Her Alone" orta tempo devam ediyor. Takipçi gelen şarkı "Enigma" gösteriyor ki Amorphis'in Kalavela aşkı bitmemiş, "My Kantele" sevenler bu parçada aradıklarını bulacaklar (ne yazık ki ben sevmeyenler grubundayım) Eski günlere göndermeler "Shaman" ile devam etmekte, tek fark üste eklene klavye sosu.
Albümün kapanışını klavye tabanlı "Black River" yapıyor, hızlı başlayan albüm için oldukça dingin ve dinleyiciyi rahatlatan bir çalışma. Açık konuşmak gerekirse "Silent Waters" beni hayal kırıklığına uğratan bir albüm oldu. "Eclipse" ile bence 2000'li yılların en önemli işlerinden birine imza atan Amorphis plak firması Nuclear Blast'ın da itelemesiyle "Hazır ivmeyi yakalamışken her seneye bir albüm sıkıştıralım" kaygısının kurbanı olmuş durumda. Zaman zaman güzel anlar barındıran albüm özellikle ikinci yarıdan sonra gittikçe sıradanlaşıyor. Plak firmalarının kısa vadeli karları rafa kaldırıp uzun vadeli kazançlar düşünerek grupları özgür bıraktığı günleri görmek dileğiyle...
Umarım kariyerinde ikinci baharı yaşayan Amorphis bu kadar "Sakin Sular" da bir daha yüzmez.